door Lia
Parmenides
van Elea was een Griekse filosoof die tot de presocraten wordt
gerekend. Hij stelde waarheid en weten tegenover mening en voorstelling.
(bron: Wikipedia)
Ooit merkte de Griekse filosoof Parmenides op dat er niets zo eenvoudig is als Zijn, en er niets zo ingewikkeld is als Zijn.
Jawel, ingewikkeld voor ons ego.
Simpelweg
Zijn komt neer op een leven zonder ik, terwijl datzelfde ik keer op
keer laat weten niet zonder te kunnen. Zie hier het dilemma. Om te
kunnen Zijn moet het ego worden opgegeven, dus zet ons ikje alles in de
strijd om present te blijven, en dit is nu waardoor het natuurlijke
Leven of Zijn zo ingewikkeld en welhaast onbereikbaar wordt.Met name
houdt het ego zich vast aan een dualistische en gecompliceerde manier
van denken. Want - zo denken wij - als iets eenvoudig en simpel is, kan
het bijna niet waar zijn.
Op
zich kunnen we met het ego-denken een heel eind komen om het Zijn te
analyseren en te begrijpen. We kunnen filosoferen over het Zijn. We
kunnen zo’n beetje beredeneren wat het is en wat het niet is.En we
kunnen het vergelijken. Zijn is onbegrensd, eeuwig. Het is
onveranderlijk hetzelfde. Het is Eén en Heel. Het lijkt op Niets, op
Leegte, op Ruimte, etc… Dit in tegenstelling tot ons aardse bewustzijn,
dat zich kenmerkt door o.a. dualiteit, begrensdheid en veranderlijkheid.
Echter
verstandelijk begrijpen en filosoferen is iets anders dan werkelijk
beseffen te Zijn. Met ons ego-denken kunnen we het Zijn naderen, maar we
kunnen er nooit die grens mee oversteken, omdat het Zijn een andere
dimensie is die voorbij het ego, het denken en de zintuigen ligt Maar
als het met ons ego, denken en zintuigen niet lukt om tot Realisatie te
komen, welk gereedschap hebben we dan wel? Het antwoord is helder: geen
enkel middel. Het komt erop neer dat we enkel bewust kunnen worden te
Zijn door een spontane reactie. Het bewustzijn (in feite bewust-Zijn)
kan alleen van zichzelf bewust worden door er pardoes in te duiken. Het
is alsof je niet kunt zwemmen maar plotsklaps in het water valt. Hoe
griezelig is dat voor ons ego!
Een voorbeeld verklaart die sprong in het diepe.
We
stellen ons een dimensie voor. Om het gemakkelijk te houden de eerste
dimensie. We stellen ons deze ruimte voor als een punt. Aangezien er in
een punt geen enkele richting bestaat, is er geen enkele mogelijkheid
tot beweging of groei. Doordat de punt zogezegd in zichzelf zit
opgesloten, mist hij het besef dat er buiten hem nog een andere dimensie
bestaat.
Met
andere woorden: de punt bezit geen enkel middel of gereedschap,
waarmee hij over zijn eigen grenzen kan reiken en een andere dimensie
kan binnengaan. Toch zal de punt op de een of andere manier buiten
zichzelf moeten treden, boven zichzelf moeten uitstijgen (we noemen dit
transcenderen) in een ruimere sfeer met meer mogelijkheden. De vraag is
hoe? Er blijkt slechts één ontsnapping te zijn: alleen door een spontane
ervaring kan de punt zich uitbreiden naar de tweede dimensie.
Nog een voorbeeld.
De
twee dimensionale ruimte. Deze dimensie kent L x B. We kunnen haar
indenken als een lijn (of als vlak). De lijn is de verbinding tussen
twee punten. De lijn zelf bestaat uit vele punten. Op een lijn bestaan
er dus meer mogelijkheden voor de punt om zich verder te ontwikkelen.
De punt kan zich immers op de lijn voortbewegen, maar alleen binnen de lijn want de punt kan niet buiten de lijn waarnemen.
Gelijk
de punt in zichzelf besloten ligt, geldt dit evenzo voor de lijn. De
lijn ligt in zichzelf opgesloten en beseft niet dat er buiten zichzelf
nog een ruimer veld van mogelijkheden bestaat, want zij kan niet buiten
zichzelf treden. Zij snapt niet wat er buiten zichzelf plaatsvindt en
mist bovendien het benodigde gereedschap om buiten zichzelf te treden.
Opnieuw is een spontane reactie dan de enige uitweg om een ruimere
dimensie met meer mogelijkheden te kunnen binnentreden. De ruimere
dimensie die volgt is de kubus, namelijk Lx B x H.
Kortom,
bewustzijnsverruiming vindt uitsluitend plaats door spontane reacties.
Het is een natuurlijk proces, dat ons trouwens niet onbekend is. Ieder
mens heeft namelijk wel eens de ervaring dat het licht plotseling en
geheel onverwachts kan doorbreken. Meestal gebeurt zoiets in een flits,
of als een donderslag bij helder hemel, en dan zeggen we eureka! Zo
gebeurt het ook met het besef te Zijn. En wanneer het ons overkomt, is
onze reactie: “aha, ik heb het. Wat simpel. Is dat nu alles?”
Mensen
beleven zo’n spontane reactie als een volledige overgave aan de nieuwe
situatie, dan wel als het volkomen loslaten van de actuele positie. En
dit klopt ook wel, want wat op zo’n moment loslaat en zich volledig
overgeeft is het ego. Sommige mensen spreken van een Godsgeschenk. Weer
anderen zeggen dat het je op een bestemde tijd toevalt, zoals eb vanzelf
overgaat in vloed en het gewoon afwachten is tot de dijk doorbreekt en
je er door wordt overrompeld. Eén ding is echter zeker: hoe klein het
stukje verlichting ook is, er komt geen denken, noch ego aan te pas.
Lia
Geen opmerkingen:
Een reactie posten